۔۔۔۔کھڈوݨیاں دا پہاڑ ۔۔۔۔۔۔۔ محمد افضل میتلا

کھڈوݨیاں دا پہاڑ

از قلم۔۔۔ محمد افضل میتلا

ہک دفع دا ذکر اے جو ہک وستی اچ ہک ڈیݨ آ پئی جیڑھی نہ تاں لوکیں دا مال بچیندی ہئی نا ہی بندیاں کوں چھڑیندی ہئی ہر رات کوئی نا کوئی بندا کھا ویندی ہئی، یا لوکاں دے ڈھانڈھے ( جانور )

پوری وستی دے لوک بہوں پریشان ہن جو کیویں ایں مصیبت کنوں جان چھڑواون۔ ڈیݨ روز رات کوں امدی ہئی تے وت ڈینہ کوں جنگل آلے پاسے غیب تھی ویندی ہئی۔ لوکاں ایندی کھوج ٻہوں کیتی پر ہتھ ناں آئی ایندا ۔ پیرڑی (کھوجی) پیرا چتونے تاں ایہو پتہ لڳا جو جنگل وڑدی اے۔اڳوں کنتے ڳئی کوئی پتہ نا لڳا

لوکاں اندر اتنا خوف پیدا تھی گیا کے لوک لکڑیاں مارݨ تے مال چراوݨ چھوڑ ڈیتا

حالات ایں تھی ڳے جو عوام ٻکھ مرݨ تے آڳئی

وستی دے ٻال ہک ڈینہ کھیڈدے کھیڈدے جنگل آلے پاسے پڃ ڳے۔

ٻالاں وچوں ہک ٻال شیرا ٻہوں شرارتی ھا۔

شیرے کوں پکڑݨ کیتے باقی ٻال اوندے پچھوں ہن تے شیرے کول بھڃݨ کیتے صرف جنگل دا راہ آن بچا

شیرے نے وی بغیر سوچیے دھروکݨی ماری جنگل ڈو

باقی ٻال رڑدے ریہے ووۓ ول آ نا ونج اوڈے بلاء آئی پر شیرے نے کووو نا ڈتی

جونہی شیرا جنگل وڑیا تاں ہک درخت دے نالوں مڑ تے سیدھا بجھیے تے آ وݨ ڈے تلے ایہو پتہ لگے ککھاں دے تلے کھڈا ہئی تے شیرا کھڈے دے وچ غپ تھے۔

اندر ونڃے تاں کیا ڈیہدے ہک غار اے لمبی ساری تے اندروں ہک خوفناک جھئیں آواز آوݨ لڳی، جیویں کوئی بھاری چیز ٹردی امدی ہووے

ایویں لڳے جیویں زمین ہلدی پئ اے۔

شیرے دے ہوش حواس اڈ ڳے تے ساہ رکݨ لگ پیا۔

اتنا دیر اچ ایہو پتہ لڳے جو شیرے دے سر تے ہک وڈی بلاء آن کھڑی۔

جیندا پیر اتنا وڈا ہئی کے شیرا کھڑا ہویا اوندے پیر دے ڳٹے تک امدا ہئی۔

بلا نی آپݨے پنجے اچ پا تے شیرے کو چاتا تے ٻولی توں کیویں میڈی خوراک آن بݨریں شیرے دی چیخ نکل ڳئی نال بلاء دی منت کرݨ لگ پیا اللہ واسطے میکوں نا کھا میکوں چھوڑ ڈے،

بلا کھلݨ لگ پئی تیکوں چھوڑ ڈیواں گھر آئی خوراک چھوڑیندی اے،

شیرا اوندے ترلے کرݨ لگ ڳیا جو میکوں چھوڑ ڈے توں جو آکھسیں میں کریساں،

بلاء سوچا جو اینکوں کھا تے کیا ملسی کیوں نا فاںٔدا چاواں بلا نے آکھیا ہک شرط تے چھوڑ ڈیندی آں جو تو ونڃ تے باقی سارے ٻالاں کوں گھن آ۔

اگر نا گھن آیوں تاں گھر آ تے تیکوں تے تیڈے ٹٻر کوں کھا ویساں۔

شیرے نے جان بچاوݨی ہئی اوں آکھے ٹھیک اے کلھ میں سارے ٻال ڳھن امساں بلاء خوش تھی ڳئی جو کلھ او گھر ٻہہ تے ٻال کھووسے

بلاء نے شیرے کوی بہر کھڈھیا تے سویرے جلدی آوݨ دا آکھیا۔

شیرا ہݨ پریشانی دی حالت اچ امدا پہ اگوں ڈیکھے تاں وستی دے لوک ڈانڳاں سوٹیاں تے کہاڑیاں ہتھ اچ پا جنگل ڈو امدے پن، شیرے کوں امدا ڈیکھ شیرے دے ما پیو خوشی کول بھڃ تے شیرے کوں چمبڑ ڳے تے چمݨ لگ ڳے شیرے دا الاء نہ نکلے ڈر کول نا کجھ کھاوے نا پیوے اوندے دماغ تے بلاء سوار ہئی او سچیندا رہ گیا جو ٻالیں تے ما پیو وچوں کینکوں بچاواں،

رات دا ماہ کوں ڈیکھے ول پیو کوں اخیر فیصلہ کیتس جو ٻالیں کو گھن ویسے، بلا کول ہݨ مسئلہ اے ہس ٻال تاں اوں پاسے منہ نا کریندے ہن کیویں انھیں کوں گھن ونڃے، اخیر اوندے دماغ اچ ترکیب ائی تے او خوش تھی سم ڳیا

سویر تھئی تے ٻالاں کوں کٹھا کر تے آکھس یارو ڳال اے ہے جو کل میں جنگل وڑیاں تے ہک راہ ڈٹھے میں ٹر پیاں کجھ اڳوں تے ڳیاں تاں میکوں کھڈوݨیاں دا ہک پہاڑ نظریے جتھاں ونکو ونکی دے کھڈوݨیاں دے ڈھیر ہن۔

میں کلھا ہم تے کھڈوݨے ڈھیر ہن

اگر میڈے نال تھیووو تاں آپاں ڃل تے چا آؤں

ٻال خوش تھی گے سارے تے ونجݨ کوں تیار تھی پہ

ھک ٻال (عباس) آکھیا جو میں وینداں ماہ کنوں ٻورٹا (تھیلا) چا امداں او بھر امسوں۔

شیرے آکھیا چلو بھڃ تے چا آ ۔ چھوہر بھڃ تے ڳیا اڳوں ماہ کینا کھڑی ہئی تے نکی بھیݨ کھڑی ہئی ٻورٹا چا بھڃݨ لگا بھیݨ پچھس کیڈے چئی ویندی وئے ابا سامان گھنݨ ویسے ہݨ، اگّوں چھوہر آہدے اڑی میں جنگل آلے پہاڑ تے کھڈوݨے پن چئی آواں تیکوں ڈیساں ڈھڳ سارے ہن چھوہر خوش تھی ڳئی تے آکھس میڈے کتے گڈیاں چاویں،

شیرا ٻالیں کوں گھن کراہیں جنگل ٹر پیا۔

اتنے اچ چھوہر دا پیو جو تھیلا چاوݨ آیا گھر تاں تھیلا نا ھووے جتنا تک نکی چھوہر بھڃ ائی ابا ابا تھیلا عباسی چا گے ،کھڈوݨے چاوݨ جنگل آلے پہاڑ توں

پہلے تاں جوان کھلیا تے آکھس جنگل اچ کھیڑھا اوندی ما دا پہاڑ اے ول پریشان تھی تے بھنا بہر ڈیکھے تاں سارے لوک پریشان تھی تے آپݨے ٻالیں کوں ڳولیندے ودن

عباس دے پیو نے پچھیا خیر ہے کیا تھی ڳے تاں انہاں ڈسیا وستی دے سارے ٻال غیب ان عباس دے پیو ساری ڳال ڈسی لوک سمجھ ڳے جو کوئی رولا اے تے ساریاں نے آکھیا اے بلاء دے کم ان تے سارے ڈانڳاں، سوٹیاں ،کہاڑیاں، تلواراں تے تیر کمان چا تے بھڃ پہ جنگل ڈو۔

ایڈوں شیرا سارے ٻالاں نال جنگل وڑیا اگوں بلاء انتظار ٻیٹھی ہئی بالاں کوں امدا ڈیکھ بلا خوش تھی ڳئی تے بھنی ٻالاں ڈو بلاء کوں امدا ڈیکھ ٻالاں دیاں چیکاں نکل ڳیاں تے اے چیکاں وستی دے لوکاں تک آوݨ لگ گیاں لوک پریشان تھی تے جلدی بھڃے جو خیر کینی۔

شیرے نے بلاء کوں آکھیا ٻال آگن ہݨ میکوں ونجݨ ڈے بلا کھلی تے شیرے کوں پکر تے پنجے وچ پا تے آکھس تیکوں تاں ساریاں توں پہلے کھمساں۔

بلاء نے شیرے کوں اتے بھکا تے سٹیا شیرا ہوا وچ اڈیا تے بلاء وڈا وات پٹ تے شیرے کوں کھاونڑ کیتے منہ اتے کیتا اتنا تک بلاء دی اکھ اچ ہک تیر آ وڃا تے بلاء دا منہ گھٹیا ڳیا شیرا بلاء دے ناسیں تے لگ تے تلے ڈٹھا اتنا تک بلاء تے لوکاں نے تیراں دی بارش کر ڈتی پہلے اونکوں اندھا کتونے تے ول کہاڑی تے تلواراں نال اونکوں کپ ٹک سٹیونے ۔

ایں طرح ٻال ای بچ گے تے وستی دی بلاء توں وی جان چھٹ گئی۔۔